İlk başarısı, doğumuna yardım eden hemşirenin suratına işemekti.
Varoluşa dair hiçbir soru yoktu belki kafasında. Ama o cevabını verdi. İşeyerek.
Bir yokluğa varacağını bilebilir mi insan doğduğunda?
Ne iyiliğin, ne kötülüğün önemi olan o an.
Ne yan sokakta tiner çeken çocuğun acılı gözlerini, ne de yağan yağmurda ıslanan yeni botlarını umursadığı o an..
O an bile işeyebiliyorsa insan o hemşirenin suratına..
O an bile işeyebiliyorsa insan o hemşirenin suratına..
Oha oha. Neler yapmışım ben öyle?
Şimdi ben gidiyorum, azcık sakin olup geri dönücem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder