"Doğdun. İki yıl sekiz ay geçti. Düşünmedin, konuşmadın. İki yıl sekiz ay sonra bir patlamayla uyandın. Kafatasının içi o kadar sıcaktı ki aklın alev aldı. Mükemmel bir alev. Muhteşem bir yangın. Ama konuşmadın. İlk kuralla tanıştın.
Aynı zihinde yer alan karşıt düşünceler birbirini yok eder ve ışığa dönüşürler.
Herhangi bir düşünce, karşıtıyla karsilasirsa ozgun halinden eser kalmaz. Karsitindan mutlaka etkilenir ve değişir. Bu da yok olduğu anlamına gelir. Ayni zihindeki karşıt dusunce baskısina çelişki denir. Zihin, celiski karsisinda birbirini parçalayan dusuncelerini olumlerine terk etmek zorundadir ve üçüncü düşünceyi üretmelidir. Zihin, yok olanlarin biraktigi yeri üçüncülerle doldurmalidir. Aksi takdirde karşıt düşüncelerin ayni anda yok olmasiyla boşalacak olan zihinde davranişa donusecek hicbir sey kalmayacaktir. Ve davranişın gozlemlenmedigi beden her anlamda felçli sayılacaktır. İnsanlarin en buyuk hatasi, bu kurali gormezden gelmeleri ve karşıt dusuncelerin birbirini oldurmesine izleyici kalmalarıdır. Hayatın karşılarına çıkardığı seçim kavşaklarinda donarak olmelerinin nedeni, karşıt dusuncelerin çarpışmalarindan kaynaklanan ışıktan gozlerini alamadiklari için körleşmeleridir. Kör ve felçli. Kim böyle olmak ister?
Tabii ki sozunu ettigim dusunceler, savunulan ve uğruna kelime çiğnenenlerdir. Tabii ki her dusuncenin karşıtı vardır ve zihin, her şeyi düşünmek üzere tasarlanmıştır. Ancak bir çarpismanin gercekleşmesi icin dusunce ve karsitinin davranisa donusme aşamasina gelmis olmasi gerekir. Ornek mi istiyorsun? Dikkatli oku.
Bugune kadar her seyin soylendigi ve her seyin yapildigini dusunen, ancak uretmekten vazgecmeyen bir yaraticiyu dusun. Bir şairi, bir yazari ya da herhangi bir sanatciyi. Davranisa donusmesine ramak kalmis iki karsit dusunce: uretmek ve uretmemek. Ve ikisi icin de yeterli gecerlilik nedeni bulabilen bir zihin. Sence boyle bir oyun nasil biter? Eger birinci kural taninmiyor ve ona uygun hareket edilmiyorsa sanatci durur. Zihnindeki carpismanin isigi o kadar gucu olur ki Kamasmis gozleri perdelenir. Ne uretmemenin huzuru icinde gunlerini gecirebilir ne de uretirken sahip oldugu yetenegi zorlayacak ozgurlugu kullanabilir. Ne yaratmaktan vazgecebilir ne de yaratirken tatmin olabilir. Durur. İindeki karsit dusunceler batakliginda yetenegi gomulene kadar durur. Ve yeteneginin gomuldugu mezarin basinda aglamaktan baska caresi kalmaz. Oysa carpisma gercekten yapilmasi gereken ucuncu dusunceyi dogurmaktir. Bu ornekte, her seyin daha once soylenmis oldugunu varsayan yaraticinin aynaya bakarak tekrarlamasi gereken cumleler soyledir:
'her sey soylenmis olabilir, ama ben daha soylemedim. Ve eger ben soylemediysem her sey soylenmemistir. Cunku kimse benim gibi soyleyemez. Cunku ben tekim. Cunku daha once soylenmis olanlari benim gibi soyleyecek kimse yok. Ozgurlukten herkes soz etti. Ama ben degil. Komsumd a etmedi. Onun komsusu da. Ancak herkesin ozgurlukten soz ettigi gun, ozgurluk, soylenmis ve kapanmis bir konu olur. Dolayisiyla yasayan butun akillarin suzgecinden gecene kadar bakir kalacak olan ozgurluk dusuncesine iliskin yatirimlar surecektir.'
Zihin bosluguna neden olabilecek karsit dusunce carpismalari, ancak ucuncu dusunin kesfiyle olasidir. Ve daima ucuncu dusunce vardir.
Ceiski seni oldurur. Celiski iskencedir. Celiski buz tutmus bir göldür. Çeliski buz tutmus gölün catladığı andir. Cliski, goldeki catlaga saplanip donmaya baslamandir. Celiski, yardim istemek icin actigin agzina dolan sudur.
Dogumundan iki yil sekiz ay sonra butun bunlari biliyordun. Hangi mucize, hangi masal? Kim bilir? Ama hepsinin farkindaydin. Cnku cevreni ve hayati digerleri gibi degil, o gune kadar hicbir zeki yaratigin basaramadigi gibi ogreniyordun. Ne renkleri, ne saymayi ne de adini biliyor, ancak kurallari taniyordun. Temel kurallari. Bir mucize. Bir masal. Kim bilir?
Patlama anindaki sicaklik olaganustuydu ve zihninin her noktasinda ayniydi. İsi, sahip oldugun tek guctu. Dkikalar, saatler ve haftalar gecti. Turettigin ucuncu dusunceler zihnini besledi. Karsitliklarin yok olarak bosalttigi hucreleri onlarla doldurdun. Mukemmeldin. Kusursuz. Ucuncu dusuncelerin birlesti ve yogun merkezler olusturdu. Agirlasip keskinlestiler. O kadar agirlastilar ki iclerine dogru coktuler. Bu, sahip oldugun dusuncelerin mutlakliginin dogal sonucuydu. Ogrendigin her bilgi, coken merkezlerin etrafinda donmeye basladi. Gelistin. Yeni bilgi ve dusuncelerin carpismasi daha karmasik merkezler yaratti. Dusunce duzenegin gorulmemis bir hizla zihninde yayildi. Tanidigin kurallar ikiye çıktı:
Her sey ve herkes ışık yayar. Sonuç, nedenlerin aydınlattığı noktada, nedense sonuçların aydınlattığı noktadadir.
Sahip oldugun her bilgi ve dusuncenin birer ışık huzmesi oldugunu anladin. Her birinin bolge boyu farkliydi ve sn onlari ayirt edebildin. Zihninin haritasini cikarmayi ogrendin. Hangi dusunceye neden sahip oldugunu cozdun. Ve hangi dusuncenin neye neden oldugunu gorebildin. Sınırlı zihnindeki dusunce be bilgilerin ışık yollarini gozlerin kamasmadan izleyebildin. Kimse kendini senin kadar taniyamadi. Kimse neyi neden dusundugunu senin kadar iyi bilemedi. Bundan zevk aldin. Baska caren yoktu. Baska care aramadin. Ani yukselisin durmuyordu. Zihninin genislemesi arttikca hizlaniyordu. Ve sen kurallari anlıyordun.
Her dusunce bir digerini doygunluklari ve aralarindaki uzaklik ölçüsünde çeker.
Birbirinden cok farkli gibi gozuken dusuncekerinirlestigine taniklik ettin. Cekim gucunun sınırlarını tanıdın. Yok olmak ve yaratmak gibi dusuncelerin nasil birbirlerine yaklastiklarini gordun. İnsanin yarattikca yok oldugunu anladin. Yaraticiligin bedelinin yarattiklarin kadar eksilmek oldugunu kabul ettin. Ve amacin bu oldu. Yaratarak yok olmak. Son dusuncen de yok olana kadar yaratmak.
Dusunceler mukemmel, ancak davranislar kusurludur.
Sindirilmesi zor kurallardan biri. Dusunceler zihinde dogar. Ve zihnin sartlari ucboyutu dunyaninkilerden farklidir. Zihnin sartlari mukemmel dusunceyi olusturacak niteliklere sahiptir. Cunku zihin surekli genisleme gucune sahiptir. Oysa ucboyutlu dunyayla kurdugun iliski bedenin ve duyularinla sınırlıdır. Ucboyutlu dunya zihninin aksina daralir ve davranislarina kusurlar ekler. Zihinsel tasarilarin ancak bir bolumu davranislara yansitilabilir. Davranis daima eksik kalacaktir. Bir insani sevdigini dusunmek, ona bunu soylemek ve ardindan sarilmakla anlatilamayacak kadar mukemmeldir. Bir insani oldurmek, ondan nefret ettigini dusunmenin yaninda daima kusurludur. Hiçbir davranis, dusuncenin gercek tercumesi degildir.
Bu kuralla tanistigin gunu ve bedeninden nefret ettigini animsiyorum. Ancak sonrasinda davranislarin, yaklasik dusunceler oldugunu kabul edip buna gore yasamaya yemin ettigini de animsiyorum. Bu yuzden kimseyi gercekten tanidigini iddia etmeyecegine yemin ettigin gibi.
Dusunceler ışık hızında hareket eder.
Saniyede uc yuz bin kilometre hizla ilerleyen dusuncelerinin zihnindeki yolculuklarina hayran kaldin. Kutlesi olmayan her dalga gibi dusuncenin de isik oldugunu anladin. Hic bir sey dusuncelerinden hizli degildi. Zamanda yolculugu sadece zihninde gerceklestirebilecegini ogrendin. Animsamak, tanik olmak ve gelecegi hayal etmek. Her anin uc zaman icerdigini anladin. Ve tabii, her adiminda yarim metre ilerleyen bir bedenin icindeki yolculuklarin isik hizinda gerceklestigini anlamak sana zamanin kisislligini ve degiskenligini dusundurdu.
Zaman, var olan bütün etkenler ölçüsünde değişkendir.
Bunu anlaman zordu, ancak başardin. Kurman gereken denklem oylesine karmasikti ki butun kavramlari kullanman gerekiyordu. Zamanin hizi, her seye gore degisir. Bu cumleyi zihninde canlandirmak seni once korkuttu. O gune kadar rastlamadigin buyuklukte bir "her şey". Duygulardan biyolojik farkliliklara, dusuncelerden dini secimlere kadar, her sey. Bir saniye ne kadar surer, sorusuna kimsenin yanit veremeyecegini anladin. Ne yuz metre kosan atletlerin, ne de onlari izleyenlerin. Zamani olcmek icin kronometreden fazlasinin gerektigini kabul ettin. Ve diger insanlarla zaman uyuşmazligi yasayabilecegin gercegine hazirlandin.
Işık hizinin da bir sınırı oldugunu ogrendigin gun gokyuzune baktin. Gunesi gordun. Ancak gordugunun, gunesin gecmisi oldugunu anladin. Hakliydin. Gunesin dunyaya uzakligi yuz kirk dort milyon kilometre ve isiginin gezegene ulasmasi sekiz dakika suruyor. Dolayisiyla bir gun, gunes sonerse, bunu ancak sekiz dakika sonra anlayabilecegini kabul ettin. Sekiz dakika boyunca, gunes sonmemis gibi yasayacak olan insanlari dusundun. Her anin, o son sekiz dakikaya dahil olabilecegi olasiligini fark ettin. En onemlisi, dusuncenin davranisa donusme suresinin de en az sekiz dakika olabilecegini hayal ettin. Aradaki sekiz dakikayi, doganin parçası olarak gordun. Sevgilisini sevmekten vazgeçmiş insanin, ancak sekiz dakika sonra bunu açıklayabilmesini olgunlukla karşıladın. Sekiz dakika boyunca sevildigini dusunmeye devam eden insanin gercekle carpisinca kirilan hayalina acimadin. Çünkü gözlemleyebildiğin her davranışın gecmisteki bir dusuncenin esiri oldugunu anlamistin. Tanığı olduğun ve insanlar tarafindan temeli atılmiş olan dünya her şeyiyle geçmişe aitti.
Düşünceler, duyguların çekim alanlarına girince bükülürler.
Ve duygulari keşfettin. Ne kadar kiskanc ve guclu olabileceklerini anladin. Zihninde beliren duygu merkezlerinin cevresinde cekim alanlari oldugunu fark edince dusuncelerine etkisini olctun. Herhangi bir dusunce, herhangi bir duygunun cekim alanina girdiginde bukulup yon degistiriyordu. Ve sen, dusuncenin gercek kaynagini belirlemekte yaniliyordun. Yon degistiren dusuncenin, duygunun yakinlarindan ciktigini saniyor, ancak yaniliyordun. Bunlara sahte dusunceler adini verdin. Kaynagi, gorulenden baska bir yerde olan dusunceler. Dikkat edilmesi gereken dusunceler. Telikeli dusunceler. Boyle bir ayrimin farkinda olmayanlar, sahte dusunceleri yuzunden aci verici kararlar alabilirlerdi. Korktun. Bir dusuncenin gercek dogum yerini, ogrenmenin yollarini arastirdin. Ancak bulamadin. Alabilecegin tek onlem, duygu merkezlerini daraltmak, dolayisiyla cekim alanlarini kucultmek olabilirdi. Bu yolu seçtin. Olabildiğince az hissetmek. Duygularini olabildiğince önemsememek. Ne sevgiyi ne de nefreti ciddiye almak. Pürüzsüz bir dusunce ağı kurabilmek adına duygularinin boğazını sıktın. Bazilari kangren olup öldü, bazilari cılız hayatlarini surdurdu. Zihin sınırları içinde, dusuncenin duygudan baska dusmani yoktu ve sen bunun farkındaydın."
Yazmak, gözümüzde özgürlüğün simgesi, fikirlerin paylaşımı, farklı görebilmek ve bunları güzel betimlemelerle insanlara sunmaktır. Başarılı bir yazarın ise bu özgürlüğü ve fikir paylaşımını gerçek amacına uygun, yani kitlelere ulaşarak yapabilmesi için olaylara ve nesnelere karşı farklı bir bakış açısı sunması gerekiyor.
Bir yazar, yazar olmayan bir insanın bakıp sadece bir köpek gördüğü sokaktan, "yağmur altında ıslanmış bedenlerini eve atmaya çalışan aşıkların heyecanıyla titreyen bulutlar ve onların altında soluğuyla sokağı inleten köpeği" görebilir. veya yine aynı sokağa bakıp, "açlıktan gözü dönmüş ve alacağı ilk et kokusuna amansızca koşacak olan köpekleri" de görüyor olabilir. Fakat bu, yaratmaktan ziyade bir girdiyi alarak, beyin gücünü kullanarak bir çıktıya dönüştürmektir. Yani yaratmak değil, üretmektir.
