Bir varmışım, bir yokmuşum.

http://fizy.com/#s/1joyda

Sağ elinin orta parmağında altın bir yüzüğü vardı. Çöpten bulduğu kıyafetlerle damgaladığı vücudunda değeri olan tek şey. Bir yüzük. Altın. Tam on gram, yani 957 TL. ağırlığında bir yüzük. Onun dışında hayatı anlamsız kılmaya yarayan iki gözü, havadaki tozları yutan gri renkte saçları, çöpün içindeki üzerine meyva suyu bulaşmamış birkaç parçayı çıkarmaya yarayan elleri ve dünyanın kirini temizlemeye yarayan iki ayağı vardı.

Hayatının hiç bir döneminde bir şeye sahip olmak ilgisini çekmemişti. Televizyona çıksa izleyenlerin ağzına sinek kaçmasına neden olabilecek zekasını, kirli hayatında bir kere zorlamıştı. Yüzüğünü alırken. Onun dışında hiçbir şeye sahip olmamayı ise hayatındaki en büyük başarı olarak görmüştü. Ve o günden sonra görmeyi bırakmıştı.

Her şeyi.

Ya da hiçbir şeyi.

Dünya üzerinde, hayatının en zor döneminde bile yalnız kalmaktan şikayet etmeyen tek insan oydu. Çünkü arkadaş kavramı, onun kafasındaki 5 delikten hiçbirine uğramamıştı. Doğduğundan beri konuşma ihtiyacı hissettiği tek insan, kapalı çarşıdaki herhangi bir kuyumcuydu.

Hayatta tanıdığı hiçbir insan olmadığı gibi, onu tanıyan da hiçbir insan yoktu. Zaten tanımak, onun tanımadığı bir kavramdı. Ama eğer onu tanıyan bir kaç insan olsaydı, onun "garip" ve "iğrenç" olduğunu düşünecekleri kesindi. Çünkü kendileri gibi olmayan herkes, kafalarında oluşturdukları mükemmel "garip" ve "iğrenç" kavramlarına mükemmel uyuyordu.

Ama onun bu konuda bir sıkıntısı yoktu. Hiçbir konuda olmadığı gibi. Düşünmeyi, düşünmesi gereken son şeyi düşündükten sonra bırakmıştı. Yani tam 18 yıl, 92 gün önce.

---18 yıl, 92 gün önce---

Tam 18 yaşındaydı. 18 yıldır halasıyla yaşıyordu.

Yaşadığına, yaşamak denirse.

Sabahtan akşama kadar kanepede oturur ve camdan dışarıya bakardı. Ağzından sadece bir iniltiye benzer "Neden?" çıkardı bazen. Tükürür gibi.

Halasının hastaneye taşındığını görmüştü. Beyaz önlük giymiş, birkaç bıyıklı adam. İki de ter kokan hemşire. Sonra da duymuştu halasının öldüğünü. Kalp krizi denen bir virüsten.

Anlam verememişti. Zekası, buna anlam veremeyecek kadar yüksekteydi çünkü. Paraşütle atlamak ise ona göre değildi.

Tam 92 gün geçmişti 18 yaşına girmesinin üzerinden.

Matematiğe dair hiçbir şey bilmiyordu. Ama hesapladı.

Tam 6666 gün yaşamıştı bu hayatta.

İşte o zaman karar verdi.

---

Halasıyla yaşadığı her saniyeye karşılık, halasının olmadığı bir saniye yaşamak istediğine tam 6666 gün önce karar vermişti.

Bugün, o gündü. 

---

Açtı yüzüğünün ön tarafındaki kapağı.

Tam 6666 gün önce teyzesinin suyuna karıştırdığı ölümden arda kalan ölüm'e baktı.

Evet, dedi.

---

Hiç düşünmemişti ölüm'ü yutarken.

Hastane masraflarını karşılamaya yetecek kadar değeri olan bir yüzüğü vardı çünkü.

---

Hayatın değerinin hastane masrafları kadar olduğunu, teorilerini pratiğe döktüğü gün anlamıştı.

O yüzden huzurluydu ölürken.

---

Sonrası zaten boşluk.

Bir yok olma duygusu, o kadar.

E.S

Yakarım Geceleri

 Hayattaki bir kaç özel insanı tenzih ederim. 

Değer, kimseye değmez.

http://fizy.com/#s/3e3b2a

Nasıl tanımlasam değeri, bilmiyorum. Adı üstünde zaten. Değer. Verilen bir şey bu. Hayat, sormak ve cevap almaktan, yani vermek ve almaktan ibaret olduğundan, bu da insanın her gün, belki de bir ömür boyunca verdiği bir şey. Ama belki de hayatta verilen her şeyden daha fazla göz ardı edilen, daha fazla suistimal edilen.

Ufaktım o zamanlar, bir Murat 131'imiz vardı. 11 kişi binerdik, şarkılar söyleyerek gezerdik şehir şehir. Avrupa turu yapar gibi keyif alırdık, kıçımıza batan arabaya ait demirler sayesinde hayatın engebeli yollarını daha iyi tanırdık. Çok güzel zamanlar geçirmiştik onunla. Ama  fotoğraf albümleri sarı ve siyah'tan maviye, yeşile, kırmızıya döndü. Elektronik albümlerin çıkmasına daha 10 sene vardı. Ama zaman geçiyordu, arabalar değişiyordu. Bizi izmir'den marmaris'e, oradan didim'e ve saklıkent'e götüren emektar, bir zevk aracı olmaktan çıkmıştı. Tam o sırada bir Mazda geldi imdadımıza. Geldi ve evimizin önündeki yerini buldu. Tam Murat 131'imizin satılmasından 1 ay önce. Tam, gözyaşı döküp kendimi paralamamdan 1 ay önce geldi. Ve koyu mavi Murat'ımızın son görüntüsü aklımda. Puslu gözlerimle onun uzaklaşmasını izlediğim her saniye bir falçata ve göz yaşı yardımıyla zihnime kazınmış gibi.

Değer denen duygu, bir yaşımdayken emziğim ağzımdan alındığı ilk an belirdi bende. İlk o zaman fark ettim değer'i.  Ağlayarak gösterdim tepkimi. Geri verdiler emziğimi. Taktım ağzıma ve güldüm onlara.

"Ağzınıza sıçacağım sizin!"

Hayır, sıçmayacaktım.

Ama, anladım.

Değer vermek neymiş, o zaman anladım. Değer verdiğin, ağzından başka bir yere dokundurmamak için her saniye damağını acıttığın emziğin bile senden uzaklaşırken sesini çıkarmıyordu.

Demek ki Murat'ımız da sessizce gidecekti. Gitti de. Tam değerine.

500 milyon lira.

Demek ki o kadar değeri vardı.

500 milyon lira. 

İşte o zaman anladım. Her şeyin sabit bir değeri vardı. Azalan, ama asla artmayan.

Neyse, o. 

İlkokul 2'ye gidiyordum.

İlk defa bir kavgaya tanık olmuştum. İki yakın arkadaş. Biri, diğerinin suratına yumruk atıyor, ötekisinin gözlük camları birer birer ellerine dökülüyor ve kanlar önlüğünü ıslatıyordu. 

İşte o zaman anladım. En acıtan, yakınındakiydi.

Beğendim bunu. Güzel kural, dedim. Birkaç ay sonra yakın arkadaşlarımdan birinin bacağını kırmaya karar verdim. 

İşte o zaman anladım, bacağın değeri, ödenecek hastane fiyatı kadardı.

Orta okula başladım. 

İşte orada anladım, zenginlerle okumanın değeri, bir kağıt parçası kadardı.

Lise'ye geldim. 

İşte o zaman anladım, futbol oynayamayanlara verilen değer, taşak kokan bir soyunma odasıydı.

Öss'ye hazırlandım. 

İşte o zaman anladım, çalışmayana verilen değer, 365 gün başına 18.000 TL kadardı. 5 sene devam edermiş. Çünkü onu ıslah etmek için 5 sene gerekirmiş. Öyle akıllanmaz, uslanmaz bir adammış ki bu, kendisiyle aynı cezaya çarptırılmış 59 kişi daha bulunurmuş koğuşunda. 

Üniversite'ye başladım.

İşte o zaman anladım, üniversite'ye verilen değer, vizelerden önceki bir gün ve finallerden önceki iki gündü.

Üniversite'yi bitiriyorum.

Hala anlayamadım. Bir bok anlayamadım. 

O gün emziğimi neden ağzımdan aldınız ? 

Ne gerek vardı uyuyan yaratığı uyandırmaya?

Neden yaptınız bu kötülüğü bana?

Neden yapıyorsunuz bunu ey insanlar.

Ne gerek var?

gezdim, dolaştım gurbet elleri.

Bazen kafa dağıtmak, bazen öğrenmek, bazen eğlenmek için gezdim. Çok da gezmedim, ama albümlerimi karıştırırken gülümseyen iki göze sahibim en azından. Şimdilik sadece Barcelona turu yapalım diyorum..

müziksiz Barcelona turu olur mu?

Barcelona, bildiğiniz gibi İspanya'nın bir şehri. İspanyollardan çok Katalanlar yaşıyor ve kullanılan dil de katalanca zaten. İspanyolca konuştuğunuzda anlamayıp, bir de üstüne Katalanca konuşup dumura uğratabiliyorlar.

Barcelona'nın en işlek yerlerinden birisi.. Art Museum. Gerçi giriş paralı olduğundan, cimrilik yapıp girmedik ama fotoğraf çektirmesek olmazdı =)

Artık yeni moda mı bilmiyorum, her şehirde sağlam bir akvaryum var. Barcelona akvaryumu da İstanbul'dakine benzer bir şekilde işliyor. Giriyorsunuz, ilk önce ufak balıklar, daha sonra tünele giriş ve her tarafınızdan geçen köpek balıklarının arasında buluyorsunuz kendinizi. İsteyenler yüzebiliyormuş da görüldüğü gibi.

Dondurma seçimi, yaptığım en zor seçimlerdendi. Zira buranın dondurmacıları biraz aşmış. Çeşit sayısı oldukça fazla olmakla birlikte tadı da mükemmel. Hayatımda yediğim en güzel dondurmalardı diyebilirim. Canınızı çektirdiysem özür. Gerçi kış günü.. Oturun oturduğunuz yerde =)

Turist otobüsü.. Ya da otobüsleri mi demeliyim?
Barcelona'nın turistik bölgelerini gezen otobüsler var. Günlük veya iki günlük biletler kiralayabiliyorsunuz. Neredeyse bütün önemli yerlerde duruyor ve 10 dakikada bir yeni otobüs geçiyor. Yani otobüsten inip, gezip, dolaşıp, fotoğraflarınızı çekip tekrar otobüse binebiliyorsunuz. Keyifli bir gezi yapıyorsunuz diyebilirim.. Taa ki başınıza olabilecek en kötü şey geleseye kadar..

Fırtına ve sel.. Daha sonra ne mi oldu?

İsyan!!!

Tabi sokaklarda üstsüz koşanlar, otobüsümüzün yardırdığı boyum kadar su dalgalarının altında kalan insanları izlemek hastaca keyif vermedi değil.

Tabi karnımız da açıkmadı değil arada.. Yemeklerin hepsinde yumurta olmasına ne demeli? biftek, patates kızartması, pilav ve yumurta.. Başlarda garipsense de sonra alışılıyor tabi. Ama pilava değil! Çünkü o gördüğünüz şey pilav değil, pişirilmiş pirinç mi desem, haşlanmış pirinç mi desem. Öyle birşey işte. Aman diyim, pilav yeme gafletine düşmeyin, pişman olursunuz.

Hiç mi güzel şeyler yemedik? Yedik tabi. Rock Museum Restaurant'ta yiyip de beğenmediğim tek birşeyolmadı mesela. Onlarda da yumurta vardı gerçi.. Yumurta her yerde! 

Biraz da acıkmışım sanırım.. Böyle bir görüntü çıktı ortaya işte.

Eee.. tabi içecek olarak Efes bulamıyor insan. Bulamayınca da en iyi tercihlerden biri Estrella oluyor.

Sevdiceğim de baya acıkmış olacak ki en az benim kadar saldırdı o da yemeklere.. Gerçi bir süre sonra ben her gün gitmek isteyince biraz hevesi kaçtı ama bazen hayat insana her istediğini yaptırmıyor işte =)


Şimdi fotoğraflarını bulamadım ama bir de vazgeçilmezimiz soslu patates kızarması vardı. Paraya kıyıp, hatta midemize de kıyıp her seferinde çılgınlar gibi yiyorduk. Şimdi adını da hatırlamıyorum, çok lazım olan olursa -ki hiç zannetmiyorum- sorar, hatırlar ve söylerim.


Vee.. Barcelona'nın simgesi: La Sagrada Familia.

Barcelona'nın mimarı diyebileceğimiz Gaudi'nin en büyük eseri.. Hayatı, eserini tamamlamaya yetmemiş. Zaten görüldüğü gibi 2011 yılında bile yapımı devam ediyor. Ama çılgın bir turist kalabalığı buraya girmek için yarışıyor resmen.. Nasıl mı?

Bazen şekilden şekle girerek..

Bazen de sıyırmış vaziyette! =)










Ama sonunda içeri giriyorsunuz ve beklediğinize deyiyor. Binbir çeşit Dan Brown komplo teorisi dönüyor kafanızda, her yerde şifre arıyor ve gizemi çözmeye çalışıyorsunuz. Tabi çıkarken bunları bir kenara bırakıyorsunuz ve elinizde sadece çektiğiniz fotoğraflar ve güzel anılar oluyor.

Mimariyle biraz ilgileniyoruz da.. ahah.

Barcelona'nın en güzel şeyi kuşkusuz Sangria'sı.. Şarap desen şarap değil, meyva suyu desen hiç değil. Meyveli, gazozlu, şaraplı, şekerli güzel mi güzel içecek. Gecelerimizin dostu, en sevdiğimiz! Testi içerisinde getirilmesi ise ayrı bir hava katıyor olaya.

Burada en dikkat çeken şeylerden birisi, şehirde hiç yokuş olmaması. Hiç diyorum, çünkü gördüğüm sadece bir tane var. O da Gaudi efendi'nin en büyük ikinci eseri, yaşadığı yer olan tepe'ye çıkarken.. Mükemmel, huzur veren bir yer. Gerçi çok büyük olduğu için her tarafını gezme imkanımız olmadı ama.. Yine de şöyle kareler yakalayabildik..

Öhöm..

Bir de.. Üstten bir Barcelona karesi.

Genel olarak böyle işte.. Gerçi yukarıdan çekince baya bir karışık olduğu zannediliyor ama öyle bir şehir planlama yapılmış ki, evler yaklaşık 10'lu bloklar halinde kareler oluşturacak şekilde dizilmiş ve şehir boyunca böyle. Bütün caddelerin genişlikleri yaklaşık olarak aynı ve yayaların kullanımı için aynı genişlikte kaldırımlar da bunlara eşlik ediyor..

Gece klupleri gibi lükslerimiz olmadığından, biz de kendi eğlencemizi yaptık.. Çocuklar gibi eğlendik =)

Böyle görüntüler de ortaya çıktı tabi =)

Her şeyin sonunda..

Barcelona benim için böyle bir yerdi işte..

Boş versene,

Hayat gözlerini aşağı çeviremeyecek kadar,

Gülümseyişini yer çekimine emanet edemeyecek kadar güzel.

http://fizy.com/#s/2b3dhc

yazdım, çizdim, hayal ettim..

Yazarlığı basitçe, birşeyler yazmak, hatta onları da okutabilmek olarak tanımlayabiliriz. Lafı çok uzatmak istemiyorum, direk konuya gireyim.

Son okuduğum birkaç kitapta gözüme çarpan bir şey var.. Yazarlar, yaptıkları işi "yaratmak"olarak tanımlıyorlar.Ben bu durumu yüksek ego olarak tanımlıyorum.


Yazmak, gözümüzde özgürlüğün simgesi, fikirlerin paylaşımı, farklı görebilmek ve bunları güzel betimlemelerle insanlara sunmaktır. Başarılı bir yazarın ise bu özgürlüğü ve fikir paylaşımını gerçek amacına uygun, yani kitlelere ulaşarak yapabilmesi için olaylara ve nesnelere karşı farklı bir bakış açısı sunması gerekiyor.


Fakat bunu "yaratıcılık" olarak adlandırmak, yapılan işi olduğundan büyük göstermekten ibarettir.




Bir yazar, yazar olmayan bir insanın bakıp sadece bir köpek gördüğü sokaktan, "yağmur altında ıslanmış bedenlerini eve atmaya çalışan aşıkların heyecanıyla titreyen bulutlar ve onların altında soluğuyla sokağı inleten köpeği" görebilir. veya yine aynı sokağa bakıp, "açlıktan gözü dönmüş ve alacağı ilk et kokusuna amansızca koşacak olan köpekleri" de görüyor olabilir. Fakat bu, yaratmaktan ziyade bir girdiyi alarak, beyin gücünü kullanarak bir çıktıya dönüştürmektir. Yani yaratmak değil, üretmektir.



Yaratmak, yoktan var etmektir. Burada yazarın yaptığı şey ise var olan köpek ve yağmur gibi nesneleri kullanıp, üzerine yağmurda aşıkların romantizm yaşaması, yağmurun ıslatması, köpeklerin aç olmasının insanlar üzerinde can acıtan bir etkisi olması, gibi fikirleri ekleyip bir çıktı almasıdır. Az önce de dediğim gibi, üretmektir.

Blog yazılarına şarkı ekleyerek daha keyifli okunmasını sağlayan sevdiceğimin de yaptığı gibi:
http://fizy.com/#s/1deucp

Live Is Life

Doğdu.

İlk başarısı, doğumuna yardım eden hemşirenin suratına işemekti. 

Varoluşa dair hiçbir soru yoktu belki kafasında. Ama o cevabını verdi. İşeyerek. 

Bir yokluğa varacağını bilebilir mi insan doğduğunda?

Ne iyiliğin, ne kötülüğün önemi olan o an. 

Ne yan sokakta tiner çeken çocuğun acılı gözlerini, ne de yağan yağmurda ıslanan yeni botlarını umursadığı o an..


O an bile işeyebiliyorsa insan o hemşirenin suratına..

Oha oha. Neler yapmışım ben öyle?

Şimdi ben gidiyorum, azcık sakin olup geri dönücem.

http://fizy.com/#s/16s3i5

Ergenlik

“İnsan dogar. On-on bes yil sonra dunyanin nasil bir tezgah oldugunu ve dogumla olum arasina nasil hapsedildigini fark eder. Bu aslinda bir histir, bir bilgi degil. Ve ilk tepkisini verir. Avazi ciktigi kadar bagirarak. Bu ciglik. Bir kalabaligin icinde cuzdanini caldirdigini fark eden kisinin caresiz haykirislarina benzer. Once, asagilayan ve umursamaz bakislar atan kalabalik, sonra da asiri gurultuye dayanamayip, iclerinden birini, bagirip cagiranla konusmaya gonderir. O da gidip ‘biz de caldirdik cuzdani, ne var? Senin gibi kicimizi yirtiyor muyuz?’ der. Boylesi bilimsel bir mudahale icin, genelde diplomali olanlar tercih edilir. Kalabaligin kayitsizligi karsisinda yavas yavas sesi kesilen yaygaraci, gercegi kabullenir ve cevresindeki boslugu insanlarla doldurur. Buna, buyume denir. Yetiskin olma. Tam olarak, yetiskin uysalligi. Yapay bir haldir. Tasarlanmistir. İslevselligi uzerinde hesaplar yapilip oyle bicimlendirilmistir. Yetiskin uysalliginin temeli, toplumun varliginin surdurulebilmesi icin toplumdaki her bireyin bir boka yaramasi gerektigi inancinda yatar. Ve en onemlisi, yetiskin uysalligi, tamamen olcusuz bir dunyada, milimetrik bir bicimde olculudur. Yas agacin egilip kendi kokune oral seks yapmasindan ibarettir. Oysa on dort yasindaki bir cocugun, ergen ofkesi olarak nitelendirilerek kucuk gorulen asiri davranislari, dogal olandir. Gozlerindeki dogum capaklari dokulmus ve dunya uzerinde donen butun dolaplarin sirtina yuklendigini anlamistir. Kendisini odasina kitleyip disariyi disariya hapsetmeye calisir. Ya da butun kapilari ve duvarlari avazi ciktigi kadar bagirarak yikmaya. Tepkileri, insanin ates sacan bir ejderhayla karsilasinca verecegi turdendir. Dolayisiyla bu tepkinin, hayatta kalindigi surece, yani ejderha yok olup gitmedigi surece devam etmesi gerekir. Ancak tabii ki, boylesi bir hayat boyu ergenler guruhu toplum yapisini sikip atacagindan, yetiskin uysalligina gecis, insanligin bir geregi olarak algilanir. Toplumsal bir farz. Ama bazilarinin kafasi kalindir ve onlar son nefeslerine kadar bagirmaya devam eder. Cunku hayat asiri bir surectir, cunku dunya asiri bir yerdir ve ikisinin de hak ettigi, suratlarinin ortasina inen asiri siddetli bir yumruktur. Bu yuzden, ergen isyani, bir insani oldurmek icin onu altmis kez bicaklamaktir. Cunku gozlerini dunyaya ancak on dort yaslarinda acabilen biri, her insanin, agzi tuten en az altmis ejderha tarafindan kusatilmis oldugunu anlayandir. Sonuc olarak, insanligin ergenlik hali, butun aptalligina ragmen, hayati boyunca, ozgur bir yaratiga en cok benzedigi donemdir.”

Düşünceler, duygularin çekim alanlarına girince bükülürler.

"Doğdun. İki yıl sekiz ay geçti. Düşünmedin, konuşmadın. İki yıl sekiz ay sonra bir patlamayla uyandın. Kafatasının içi o kadar sıcaktı ki aklın alev aldı. Mükemmel bir alev. Muhteşem bir yangın. Ama konuşmadın. İlk kuralla tanıştın.

Aynı zihinde yer alan karşıt düşünceler birbirini yok eder ve ışığa dönüşürler.

Herhangi bir düşünce, karşıtıyla karsilasirsa ozgun halinden eser kalmaz. Karsitindan mutlaka etkilenir ve değişir. Bu da yok olduğu anlamına gelir. Ayni zihindeki karşıt dusunce baskısina çelişki denir. Zihin, celiski karsisinda birbirini parçalayan dusuncelerini olumlerine terk etmek zorundadir ve üçüncü düşünceyi üretmelidir. Zihin, yok olanlarin biraktigi yeri üçüncülerle doldurmalidir. Aksi takdirde karşıt düşüncelerin ayni anda yok olmasiyla boşalacak olan zihinde davranişa donusecek hicbir sey kalmayacaktir. Ve davranişın gozlemlenmedigi beden her anlamda felçli sayılacaktır. İnsanlarin en buyuk hatasi, bu kurali gormezden gelmeleri ve karşıt dusuncelerin birbirini oldurmesine izleyici kalmalarıdır. Hayatın karşılarına çıkardığı seçim kavşaklarinda donarak olmelerinin nedeni, karşıt dusuncelerin çarpışmalarindan kaynaklanan ışıktan gozlerini alamadiklari için körleşmeleridir. Kör ve felçli. Kim böyle olmak ister?

Tabii ki sozunu ettigim dusunceler, savunulan ve uğruna kelime çiğnenenlerdir. Tabii ki her dusuncenin karşıtı vardır ve zihin, her şeyi düşünmek üzere tasarlanmıştır. Ancak bir çarpismanin gercekleşmesi icin dusunce ve karsitinin davranisa donusme aşamasina gelmis olmasi gerekir. Ornek mi istiyorsun? Dikkatli oku.

Bugune kadar her seyin soylendigi ve her seyin yapildigini dusunen, ancak uretmekten vazgecmeyen bir yaraticiyu dusun. Bir şairi, bir yazari ya da herhangi bir sanatciyi. Davranisa donusmesine ramak kalmis iki karsit dusunce: uretmek ve uretmemek. Ve ikisi icin de yeterli gecerlilik nedeni bulabilen bir zihin. Sence boyle bir oyun nasil biter? Eger birinci kural taninmiyor ve ona uygun hareket edilmiyorsa sanatci durur. Zihnindeki carpismanin isigi o kadar gucu olur ki Kamasmis gozleri perdelenir. Ne uretmemenin huzuru icinde gunlerini gecirebilir ne de uretirken sahip oldugu yetenegi zorlayacak ozgurlugu kullanabilir. Ne yaratmaktan vazgecebilir ne de yaratirken tatmin olabilir. Durur. İindeki karsit dusunceler batakliginda yetenegi gomulene kadar durur. Ve yeteneginin gomuldugu mezarin basinda aglamaktan baska caresi kalmaz. Oysa carpisma gercekten yapilmasi gereken ucuncu dusunceyi dogurmaktir. Bu ornekte, her seyin daha once soylenmis oldugunu varsayan yaraticinin aynaya bakarak tekrarlamasi gereken cumleler soyledir:

'her sey soylenmis olabilir, ama ben daha soylemedim. Ve eger ben soylemediysem her sey soylenmemistir. Cunku kimse benim gibi soyleyemez. Cunku ben tekim. Cunku daha once soylenmis olanlari benim gibi soyleyecek kimse yok. Ozgurlukten herkes soz etti. Ama ben degil. Komsumd a etmedi. Onun komsusu da. Ancak herkesin ozgurlukten soz ettigi gun, ozgurluk, soylenmis ve kapanmis bir konu olur. Dolayisiyla yasayan butun akillarin suzgecinden gecene kadar bakir kalacak olan ozgurluk dusuncesine iliskin yatirimlar surecektir.'

Zihin bosluguna neden olabilecek karsit dusunce carpismalari, ancak ucuncu dusunin kesfiyle olasidir. Ve daima ucuncu dusunce vardir.

Ceiski seni oldurur. Celiski iskencedir. Celiski buz tutmus bir göldür. Çeliski buz tutmus gölün catladığı andir. Cliski, goldeki catlaga saplanip donmaya baslamandir. Celiski, yardim istemek icin actigin agzina dolan sudur.

Dogumundan iki yil sekiz ay sonra butun bunlari biliyordun. Hangi mucize, hangi masal? Kim bilir? Ama hepsinin farkindaydin. Cnku cevreni ve hayati digerleri gibi degil, o gune kadar hicbir zeki yaratigin basaramadigi gibi ogreniyordun. Ne renkleri, ne saymayi ne de adini biliyor, ancak kurallari taniyordun. Temel kurallari. Bir mucize. Bir masal. Kim bilir?

Patlama anindaki sicaklik olaganustuydu ve zihninin her noktasinda ayniydi. İsi, sahip oldugun tek guctu. Dkikalar, saatler ve haftalar gecti. Turettigin ucuncu dusunceler zihnini besledi. Karsitliklarin yok olarak bosalttigi hucreleri onlarla doldurdun. Mukemmeldin. Kusursuz. Ucuncu dusuncelerin birlesti ve yogun merkezler olusturdu. Agirlasip keskinlestiler. O kadar agirlastilar ki iclerine dogru coktuler. Bu, sahip oldugun dusuncelerin mutlakliginin dogal sonucuydu. Ogrendigin her bilgi, coken merkezlerin etrafinda donmeye basladi. Gelistin. Yeni bilgi ve dusuncelerin carpismasi daha karmasik merkezler yaratti. Dusunce duzenegin gorulmemis bir hizla zihninde yayildi. Tanidigin kurallar ikiye çıktı:

Her sey ve herkes ışık yayar. Sonuç, nedenlerin aydınlattığı noktada, nedense sonuçların aydınlattığı noktadadir.

Sahip oldugun her bilgi ve dusuncenin birer ışık huzmesi oldugunu anladin. Her birinin bolge boyu farkliydi ve sn onlari ayirt edebildin. Zihninin haritasini cikarmayi ogrendin. Hangi dusunceye neden sahip oldugunu cozdun. Ve hangi dusuncenin neye neden oldugunu gorebildin. Sınırlı zihnindeki dusunce be bilgilerin ışık yollarini gozlerin kamasmadan izleyebildin. Kimse kendini senin kadar taniyamadi. Kimse neyi neden dusundugunu senin kadar iyi bilemedi. Bundan zevk aldin. Baska caren yoktu. Baska care aramadin. Ani yukselisin durmuyordu. Zihninin genislemesi arttikca hizlaniyordu. Ve sen kurallari anlıyordun.

Her dusunce bir digerini doygunluklari ve aralarindaki uzaklik ölçüsünde çeker.

Birbirinden cok farkli gibi gozuken dusuncekerinirlestigine taniklik ettin. Cekim gucunun sınırlarını tanıdın. Yok olmak ve yaratmak gibi dusuncelerin nasil birbirlerine yaklastiklarini gordun. İnsanin yarattikca yok oldugunu anladin. Yaraticiligin bedelinin yarattiklarin kadar eksilmek oldugunu kabul ettin. Ve amacin bu oldu. Yaratarak yok olmak. Son dusuncen de yok olana kadar yaratmak.

Dusunceler mukemmel, ancak davranislar kusurludur.

Sindirilmesi zor kurallardan biri. Dusunceler zihinde dogar. Ve zihnin sartlari ucboyutu dunyaninkilerden farklidir. Zihnin sartlari mukemmel dusunceyi olusturacak niteliklere sahiptir. Cunku zihin surekli genisleme gucune sahiptir. Oysa ucboyutlu dunyayla kurdugun iliski bedenin ve duyularinla sınırlıdır. Ucboyutlu dunya zihninin aksina daralir ve davranislarina kusurlar ekler. Zihinsel tasarilarin ancak bir bolumu davranislara yansitilabilir. Davranis daima eksik kalacaktir. Bir insani sevdigini dusunmek, ona bunu soylemek ve ardindan sarilmakla anlatilamayacak kadar mukemmeldir. Bir insani oldurmek, ondan nefret ettigini dusunmenin yaninda daima kusurludur. Hiçbir davranis, dusuncenin gercek tercumesi degildir.

Bu kuralla tanistigin gunu ve bedeninden nefret ettigini animsiyorum. Ancak sonrasinda davranislarin, yaklasik dusunceler oldugunu kabul edip buna gore yasamaya yemin ettigini de animsiyorum. Bu yuzden kimseyi gercekten tanidigini iddia etmeyecegine yemin ettigin gibi.

Dusunceler ışık hızında hareket eder.

Saniyede uc yuz bin kilometre hizla ilerleyen dusuncelerinin zihnindeki yolculuklarina hayran kaldin. Kutlesi olmayan her dalga gibi dusuncenin de isik oldugunu anladin. Hic bir sey dusuncelerinden hizli degildi. Zamanda yolculugu sadece zihninde gerceklestirebilecegini ogrendin. Animsamak, tanik olmak ve gelecegi hayal etmek. Her anin uc zaman icerdigini anladin. Ve tabii, her adiminda yarim metre ilerleyen bir bedenin icindeki yolculuklarin isik hizinda gerceklestigini anlamak sana zamanin kisislligini ve degiskenligini dusundurdu.

Zaman, var olan bütün etkenler ölçüsünde değişkendir.

Bunu anlaman zordu, ancak başardin. Kurman gereken denklem oylesine karmasikti ki butun kavramlari kullanman gerekiyordu. Zamanin hizi, her seye gore degisir. Bu cumleyi zihninde canlandirmak seni once korkuttu. O gune kadar rastlamadigin buyuklukte bir "her şey". Duygulardan biyolojik farkliliklara, dusuncelerden dini secimlere kadar, her sey. Bir saniye ne kadar surer, sorusuna kimsenin yanit veremeyecegini anladin. Ne yuz metre kosan atletlerin, ne de onlari izleyenlerin. Zamani olcmek icin kronometreden fazlasinin gerektigini kabul ettin. Ve diger insanlarla zaman uyuşmazligi yasayabilecegin gercegine hazirlandin.

Işık hizinin da bir sınırı oldugunu ogrendigin gun gokyuzune baktin. Gunesi gordun. Ancak gordugunun, gunesin gecmisi oldugunu anladin. Hakliydin. Gunesin dunyaya uzakligi yuz kirk dort milyon kilometre ve isiginin gezegene ulasmasi sekiz dakika suruyor. Dolayisiyla bir gun, gunes sonerse, bunu ancak sekiz dakika sonra anlayabilecegini kabul ettin. Sekiz dakika boyunca, gunes sonmemis gibi yasayacak olan insanlari dusundun. Her anin, o son sekiz dakikaya dahil olabilecegi olasiligini fark ettin. En onemlisi, dusuncenin davranisa donusme suresinin de en az sekiz dakika olabilecegini hayal ettin. Aradaki sekiz dakikayi, doganin parçası olarak gordun. Sevgilisini sevmekten vazgeçmiş insanin, ancak sekiz dakika sonra bunu açıklayabilmesini olgunlukla karşıladın. Sekiz dakika boyunca sevildigini dusunmeye devam eden insanin gercekle carpisinca kirilan hayalina acimadin. Çünkü gözlemleyebildiğin her davranışın gecmisteki bir dusuncenin esiri oldugunu anlamistin. Tanığı olduğun ve insanlar tarafindan temeli atılmiş olan dünya her şeyiyle geçmişe aitti.

Düşünceler, duyguların çekim alanlarına girince bükülürler.

Ve duygulari keşfettin. Ne kadar kiskanc ve guclu olabileceklerini anladin. Zihninde beliren duygu merkezlerinin cevresinde cekim alanlari oldugunu fark edince dusuncelerine etkisini olctun. Herhangi bir dusunce, herhangi bir duygunun cekim alanina girdiginde bukulup yon degistiriyordu. Ve sen, dusuncenin gercek kaynagini belirlemekte yaniliyordun. Yon degistiren dusuncenin, duygunun yakinlarindan ciktigini saniyor, ancak yaniliyordun. Bunlara sahte dusunceler adini verdin. Kaynagi, gorulenden baska bir yerde olan dusunceler. Dikkat edilmesi gereken dusunceler. Telikeli dusunceler. Boyle bir ayrimin farkinda olmayanlar, sahte dusunceleri yuzunden aci verici kararlar alabilirlerdi. Korktun. Bir dusuncenin gercek dogum yerini, ogrenmenin yollarini arastirdin. Ancak bulamadin. Alabilecegin tek onlem, duygu merkezlerini daraltmak, dolayisiyla cekim alanlarini kucultmek olabilirdi. Bu yolu seçtin. Olabildiğince az hissetmek. Duygularini olabildiğince önemsememek. Ne sevgiyi ne de nefreti ciddiye almak. Pürüzsüz bir dusunce ağı kurabilmek adına duygularinin boğazını sıktın. Bazilari kangren olup öldü, bazilari cılız hayatlarini surdurdu. Zihin sınırları içinde, dusuncenin duygudan baska dusmani yoktu ve sen bunun farkındaydın."